Δεν υπήρξα ποτέ «το παιδί της μαμάς», αλλά δυο φορές στη ζωή μου θα έδινα τα πάντα για να μείνω γαντζωμένη στο χέρι της.
Η πρώτη ήταν σε ηλικία 4+ που μ’ άφησε μόνη στα σκαλιά την πρώτη μέρα του νηπιαγωγείου.
Η δεύτερη ήρθε 20 χρόνια μετά, την πρώτη μέρα στην καινούργια μου δουλειά. Αυτή η μέρα θα μπορούσε να ήταν συνώνυμη με τον πρώτο αριθμό του λαχείου (εργαζόμενη-ένσημα-έτος 2013, βιογραφικά που στάλθηκαν για την εν λόγω θέση άνω των 1000), αλλά οι πεταλούδες στο στομάχι μου στάθηκαν ικανές να μειώσουν την αίσθηση του ενθουσιασμού μου στο ελάχιστο.
Το προηγούμενο βράδυ ξαμόλησα την αδάμαστη φαντασία μου να φτιάχνει τα σενάρια της επόμενης μέρας. Το πλάνο στο μυαλό μου είχε από τα ρούχα που θα φορούσα έως τη σιγουριά που ορκιζόμουν πως θα απέπνεε το βλέμμα μου. Και ενώ to «erase & rewind» ηχούσε στ’ αυτιά μου από το mp3, το μετέφρασα σαν καλό οιωνό και αποκοιμήθηκα.
The big day!
Ξημέρωσε Δευτέρα. Μέρα που σηματοδοτεί αλλαγές και ξεκινήματα. Ήταν Μάιος του 13΄, λίγες μέρες πριν τις επαναληπτικές εκλογές. Φόρεσα κάτι απλό και προσπάθησα να τιθασεύσω το «χάος» που επικρατούσε στο δωμάτιό μου.
Όχι τίποτα, αλλά από σήμερα θα ήμουν και επισήμως πωλήτρια σε γνωστή εταιρεία αθλητικών ειδών.
«Μπλούζες ξέρεις να διπλώνεις ή θα γελάει ο κόσμος;», η ερώτηση της μάνας-κουράγιο από την άλλη άκρη του σαλονιού.
Έκανα πως δεν άκουσα, άρπαξα το mp3 και έκλεισα την πόρτα πίσω μου μαλακά. Θεωρητικά είχα ξεκινήσει πολύ νωρίτερα απ’ ότι χρειαζόταν, αλλά αν υπάρχει κάτι που με δίδαξε η εξάχρονη θητεία μου στα promotion, είναι πως η έλλειψη συνέπειας και η αργοπορία δημιουργούν μια εικόνα αδιαφορίας.
1st tip: Την πρώτη μέρα στη δουλειά φρόντισε να ΜΗΝ φτάσεις απλά στην ώρα σου. Ένα εικοσάλεπτο πριν θα σε βοηθήσει να χαλαρώσεις και να συμφιλιωθείς με το χώρο. Σίγουρα θα έχεις και το πρώτο √ από τον προϊστάμενό σου.
Εννέα και τριάντα ήμουν ήδη στο εμπορικό πολυκατάστημα και απολάμβανα τον πρώτο μου καφέ (με έκπτωση προσωπικού παρακαλώ). Όταν η μουσική και τα φώτα σήμαναν το άνοιγμα των καταστημάτων, κατευθύνθηκα στις κυλιόμενες σκάλες και σε λίγα δευτερόλεπτα βρισκόμουν ενώπιον των νέων μου συναδέλφων.
To know us better.
« Καλημέρα σας, είμαι η Ιωάννα…» είπα με τρεμάμενη φωνή και οκτώ κεφάλια γύρισαν ανέκφραστα προς το μέρος μου, ενώ αχτίνες Χ ένιωσαν να με διαπερνούν από την κορφή ως τα νύχια.
Λίγα λεπτά μετά την πρώτη κρυάδα, ο προϊστάμενος με ξενάγησε στο χώρο, ενώ εγώ συνέχιζα να του μιλάω στον πληθυντικό μέχρι που μου αποκάλυψε την ηλικία του (για να με πείσει να σταματήσω). Ωστόσο, τα σενάρια ύπαρξης δεύτερης πόρτας (ξέρετε αυτής του κινδύνου) ολοένα και ζωντάνευαν στο μυαλό μου. Σταθμό στις τάσεις φυγής μου υπήρξαν η σοβαρή «key holder» και ο υπεύθυνος, και από την άλλη οι υπόλοιποι έξι πωλητές με την πολυετή προϋπηρεσία στο χώρο.
Προϋπηρεσία εγώ;
Εκτός από τα έξι χρόνια που παρίστανα με μεγάλη επιτυχία την χαμογελαστή δεσποινίδα που προωθούσε τσιγάρα και άλλα τρία που ζέσταινα την καρέκλα στην οικογενειακή επιχείρηση (για να δικαιολογήσω κάπως το χαρτζιλίκι μου) δεν με έλεγες και κελεπούρι για τη θέση.
2nd Tip: « Η πρώτη μέρα στη δουλειά είναι σαν το πρώτο ραντεβού». Το(ν) είδες το(ν) επέλεξες και τώρα καλείσαι να το δοκιμάσεις για να δεις αν σου ταιριάζει. Όσο πιο γρήγορα λυθείς και δείξεις τον χαρακτήρα σου, άλλο τόσο γρήγορα θα μάθεις αν επέλεξες σωστά.
Ο τρίτος μεγαλύτερος φόβος μου είχε να κάνει με το “hello effect”. Όρος που σύμφωνα με ένα Βρετανό ψυχολόγο, ευθύνεται για τη δημιουργία της πρώτης εντύπωσης.
Σε όλους μας έχει συμβεί να συμπαθήσουμε ή και να αντιπαθήσουμε κάποιον χωρίς ιδιαίτερο λόγο.
Βέβαια στην περίπτωσή μου, με οκτώ διαφορετικά ζευγάρια μάτια να με παρατηρούν, κομματάκι δύσκολο να αντιληφθώ ποιος με στραβοκοιτούσε και ποιος με κοιτούσε με συμπόνια που για τρίτη συνεχόμενη φορά έκλεινα ανάποδα το κουτί με τα παπούτσια!!!
3rd tip: Φρόντισε να είσαι όσο μπορείς ο εαυτός σου. Aν δεν τα καταφέρεις, προσπάθησε να χαμογελάς και οι συνάδελφοί σου θα το εκτιμήσουν. Ακόμα κι αν είναι όλοι παλιοί κι εσύ ο μόνος νέος, να θυμάσαι πως έχουν περάσει και εκείνοι από τη θέση σου και σίγουρα μπορούν να σε καταλάβουν.
Έπειτα από τέσσερις ώρες στο πολύχρωμο κατάστημα έμαθα να βγάζω και να βάζω αντικλεπτικά, να χρησιμοποιώ τον τιμογράφο και να κλείνω τα κουτιά των παπουτσιών χωρίς να σκαλώνουν τα νύχια μου. Άντεξα και στο τέλος λίγο πριν το ρολόι δείξει δύο, ήρθε και η έκπληξη της ημέρας.
Τα παπούτσια της στολής μου θα ήταν «totally pink».
Η επιστροφή στο σπίτι θύμιζε λίγο το τέλος των Πανελληνίων.
Το κλειδί μπαίνει στην πόρτα, η Ιωάννα μπαίνει στο σπίτι.
Και η φιγούρα της μανούλας ξεπηδά από το πουθενά.
«Παιδί μου πως πήγε η πρώτη μέρα σου στη δουλειά; Τους εντυπωσιάσαμε;» :)
