Πολλές οι σκέψεις κάθε φορά που μεγαλώνεις. Ιδού οι πέντε σκέψεις που θα κάνεις κάθε χρόνο:
1) Ποτέ δεν ξέρεις αν έχεις μάθει αρκετά για να μεγαλώσεις ένα χρόνο ακόμη.
2) Η αναπόφευκτη σύγκριση του πέρισυ με το φέτος. Πού ήσουν πέρισυ τέτοια μέρα, με ποιους ήσουν, πως ένιωθες κλπ. Καταλήγοντας πάντα σε ένα flashback στιγμών που σου θυμίζουν τι σου λείπει (αν σου λείπει κάτι) και τι έμαθες από τον προηγούμενο (χρόνο ντε!).
3) Η αποτίμηση των ευχών. Αυτή η άκρως (αν-)ώριμη μανία να περιμένεις τις ευχές των 12 και 1 καθώς κι εκείνες τις τελευταίες. Να αναζητάς μέσα στο εύρος των ευχών τον κόσμο ΟΛΟ και να κάνεις τον απολογισμό σκεπτόμενη κάπως έτσι: Αν π.χ. σου ευχήθηκαν από τη συμμαθήτρια στα προνήπια μέχρι τα παιδιά που γνωρίσατε στο καράβι για τη Σκιάθο, αλλά δε σου ευχήθηκε Εκείνος, αυτό σημαίνει πως σε θυμήθηκε ΟΛΟΣ ο κόσμος -1. Δυστυχώς αυτό το αρνητικό πρόσημο απαντάται συχνά στα γενέθλια και στερεί χαμόγελα.
4) Αυτό το γλυκό, τετριμμένο και μισό «ΟΤΙ επιθυμείς». Μια ευχή που όντας μισή ευθύνεται που δεν παίρνουν σάρκα και οστά οι επιθυμίες μας. Επιτέλους καταλάβετε πως το «Ότι επιθυμείς» θέλει δίπλα επεξήγηση «να σε επιθυμεί, να είναι εκεί, να στο λέει κλπ.» Αν πάλι δεν σ’ επιθυμεί να μην το επιθυμείς ούτε και εσύ!!!
5) Τέλος η μαγεία. Η ανάγκη να βγει αληθινό αυτό το «φου» και η ευχή. Είναι που νιώθεις εκείνη τη στιγμή να ξαναπιστεύεις σε νεράιδες, στο μικρό πρίγκιπα μέχρι και στον Αϊ Βασίλη.
Δεν ξέρω αν οι ευχές εξαρτώνται από τον αριθμό των κεριών, τη δύναμη με την οποία φυσάς ή αν αυτό που ζητάς στερείται μαγείας, αληθοφάνειας και πιθανοτήτων.
Αλλά κάθε χρόνο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κλείνω τα μάτια, παίρνω βαθειά ανάσα και φυσάω.
Αν δεν τα καταφέρουμε φέτος, θα υπάρχει πάντα «του χρόνου»…
