Friend’s comeback – Η επιστροφή των φίλων.
Μέχρι σήμερα ήξερα πως επιστρέφουν οι «πρώην» για να ανακατέψουν τη ζωή μας τη στιγμή που έχει επέλθει ισορροπία. Άλλοτε από εγωισμό, άλλοτε για να δουν πως γίνεται να κινείται η γη (και κυρίως εσύ) χωρίς αυτούς, κι άλλοτε γιατί δεν βρήκαν τίποτα καλύτερο όσο εσύ μάζευες τα κομμάτια σου…
Τελικά επιστρέφουν και οι φίλοι. Οι φίλοι ευτυχώς για διαφορετικούς λόγους.
Το χρονικό μιας φιλίας.
Συνήθως εκτείνεται στο βαθμό των κοινών δραστηριοτήτων. Πάνω στην ανάγκη για συνύπαρξη από το προαύλιο χώρο του σχολείου και τον χιλιοστό καφέ στο κυλικείο για να αποφύγεις το βαρετό καθηγητή μέχρι τα βογκητά στο μάθημα πιλάτες και τους τραγικούς χωρισμούς.
Με τον ίδιο αυθόρμητο τρόπο μπορεί και να χαθούν. Είτε γιατί κάποιες δραστηριότητες τις εγκαταλείψαμε, είτε γιατί απλά δεν υπάρχει «χρόνος».
Κάπως έτσι αθόρυβα άτομα που κάποτε «κόλλησαν» απαγκιστρώνονται από κάθε είδους έλξη και χάνονται. Μπορεί στο ενδιάμεσο να μεσολάβησε και κάποια παρεξήγηση από αυτές τις «σοβαρές» που θα είχαν εξελιχτεί σε τρίωρο γέλιο αν το συζητούσαμε, αλλά μας νίκησε η σιωπή.
Συναισθήματα που φεύγουν και ξανάρχονται (λένε) είναι σα να μην έφυγαν ποτέ. Άραγε είναι;
Η άσωτη φίλη.
Καφές, ταπιόκα, κινέζικο τσάι και κιμονό…λέξεις που αυτό το καλοκαίρι θα μου θυμίζουν πως τα πάντα επιστρέφουν στη σωστή στιγμή.
Σωστή στιγμή είναι η στιγμή που έχει εξαλειφτεί ο εγωισμός και δεν ψάχνετε για το «αν» και τι απέγινε εκείνος ο ροζ ελέφαντας. Είναι η στιγμή που φίλοι που χάθηκαν έχουν μια ευκαιρία σε τούτο τον πλανήτη να ξαναβρεθούν. Και ίσως αν είναι πιο προσεκτικοί να τα καταφέρουν.
Οι φίλοι που σε έζησαν κρίνονται στον καφέ. Ναι σ’ εκείνη την αμήχανη μέρα που θα είστε αντιμέτωποι στο γνωστό μέρος και δεν θα ξέρετε πόσες ιστορίες έχετε να μοιραστείτε.
Όμως θα στοιχηματίζετε χωρίς φόβο σε ένα μέτριο freddo capucino.
Γιατί κάποια πράγματα παραμένουν ίδια.
Ακόμα κι αν όλα τα υπόλοιπα έχουν αλλάξει.
Βλέπε μαλλιά, αγόρι, σπίτι, δουλειά.
Δεν πιστεύω πως όλοι αξίζουν δεύτερες ευκαιρίες, αλλά στις φιλίες θέλω να είμαι αισιόδοξη.
Θέλω να πιστεύω πως φίλοι που φεύγουν και ξανάρχονται είναι φίλοι που τους έλειψες πραγματικά.
Είναι φίλοι που κατάλαβαν πως χωρίς εσένα ο υπολογισμός των θερμίδων στα goody’s είναι δύσκολη υπόθεση και πως μακριά σου κάθε δίαιτα καταλήγει γιορτή του ντελιβερά.
Είναι που ο ώμος σου αντέχει τα κρακ και τα δράματά σου μοιάζουν με βραζιλιάνικες σαπουνόπερες.
Είναι που έλειπες και η ζωή της ήταν σαν τη δύσμοιρη Μαρία λα ντελ Πάριο που την κυνηγούσε η κακούργα Σοράγια Μοντενέγρο.
Είναι που νιώθεις πως θέλεις να της τα πεις όλα αυτά ή απλά να της κάνεις μια μεγάλη αγκαλιά…
