Τι χρειάζονται οι σχέσεις? Χημεία ή …Marketing?
Σ[(α+γ)^2-(α-γ)^2]=απω/4 <=> Σ’ αγαπώ!
Πέρασα δέκα χρόνια πιστεύοντας ότι οι σχέσεις δημιουργούνται με βάση τη χημεία. Πίστευα πως δεν υπάρχουν συμπτώσεις και πως όσα συμπίπτουν ταιριάζουν απόλυτα μεταξύ τους. Έτσι απλά, χωρίς καμία προσπάθεια, χωρίς κανενός είδους στρατηγική και φτιασίδωμα.
Όσο στηριζόμουν στα μάτια μου και στην αλήθεια που μου μαρτυρούσαν, κάθε φορά γνώριζα ένα «κύριο τέλειο» που μου έπειθε να του ανοιχτώ, να τον ερωτευτώ, να βιαστώ και τέλος ν’ απογοητευτώ.
Δεν ξέρω πόσες φορές μπορεί να ερωτευτεί ένας άνθρωπος, αλλά το να ζεις τα ίδια ψυχολογικά στάδια, είτε έχεις δίπλα σου τον κλώνο του Ryan Gosling, είτε το παιδί από το λογιστήριο, μου δημιουργεί ερωτηματικά.
Γιατί ούτε υστερική είμαι, ούτε η γυναίκα αράχνη που μόλις νιώσει να χάνει το θήραμα βιάζεται να το παγιδέψει στον ιστό της. Παρόλα αυτά με το χέρι στην καρδιά παραδέχομαι πως και ζήλεψα και βιάστηκα να κάνω σχέση και βιάστηκα να βροντοφωνάξω πως είναι ο «one of a kind».
Αυτό που δεν ήξερα και δεν φανταζόμουν πως όλοι οι άντρες (της ζωής μου και γενικότερα) κάνουν με μεγάλη επιτυχία είναι να «προμοτάρουν» τον εαυτό τους. Όχι με την έννοια που φαντάζεσαι «νέος-ωραίος-μόνος-ψάχνει», αλλά ακολουθώντας (συνειδητά και μη) τα βασικά στάδια ψυχολογίας του μάρκετινγκ.
Τα κινητά μου «άνοιξαν» τα μάτια.
Η αρχή της συνειδητοποίησης πως οι σχέσεις και το μάρκετινγκ ακολουθούν τους ίδιους κανόνες ψυχολογικής πειθούς, ήρθε όταν αποφάσισα ν’ αντικαταστήσω το κινητό μου τηλέφωνο με ένα εξελιγμένο τηλέφωνο νέας γενιάς «smart phone».
Η σχέση μου με την τεχνολογία μέχρι εκείνη τη στιγμή, περιλάμβανε τα απολύτως απαραίτητα. Ήθελα ένα κινητό με ραδιόφωνο, καλή φωτογραφική μηχανή και μικρό μέγεθος , ώστε να χωράει σ’ όλες μου τις τσάντες.
Ωστόσο, ο υπάλληλος του καταστήματος που επισκέφτηκα είχε άλλα σχέδια. Έπειτα από την 30λεπτη παραμονή μου στο κατάστημα, μ’ έπεισε να προτιμήσω ένα «genius phone» που μέχρι να μάθω όλες του τις λειτουργίες θα έχουμε βγει από την οικονομική κρίση και η πόλη μου θα έχει μετρό.
Θα πάρεις αυτό που θέλω ΕΓΩ!
Ο συμπαθητικός υπάλληλος δεν ίδρωσε πολύ για να με πείσει ότι το τηλέφωνο που θα πάρω είναι αυτό που εκείνος αποφάσισε πως μου ταιριάζει (και που προφανώς κάποιος άλλος τον παρότρυνε να προωθήσει). Άκρως δημοκρατικά! Τι έκανε για να το πετύχει; Απλά ακολούθησε τους βασικούς κανόνες ψυχολογίας του μάρκετινγκ.
Αρχικά μου παρουσίασε το τηλέφωνο της επιλογής του ως «μία μοναδική προσφορά, ενώ την ίδια στιγμή με ενημέρωσε πως δε γνωρίζει (1o ψέμα) μέχρι πότε θα διαρκέσει. Ήταν τόσο μεγάλη προσφορά που δεν έπρεπε να τη χάσω. Επίσης, το συγκεκριμένο προϊόν ήταν στα « top sales» του μήνα. «ΟΛΟΙ αυτό ζητάνε», είπε χαρακτηριστικά το μελαχρινό αγόρι κοιτάζοντας με στα μάτια. Όταν προς το τέλος είδε την δυσαρέσκειά μου στα τόσα πυροτεχνήματα, με ξαναγύρισε στην πρώτη απλοϊκή επιλογή μου, προτείνοντας να ολοκληρώσουμε την αγορά. Ποια ήταν τώρα η διαφορά; Ύστερα από τέτοια πλύση εγκεφάλου το κινητό της επιλογής μου φάνταζε πλέον αδιάφορο μπροστά στο άλλο που ψήνει καφέ, σιδερώνει τα ρούχα μου και με ξυπνάει για τη δουλειά με τον αγαπημένο μου ραδιοφωνικό σταθμό.
Με τούτα και με κείνα πέτυχε το στόχο του. Κατάφερε να γυρίσει ψυχολογία μου και ένιωθα υπνωτισμένη. Ένιωσα όλα τα ψυχολογικά στάδια που τους μαθαίνουν στην εταιρία να με κυριεύουν:
1) Ενθουσιασμός ότι βρήκα την υπερ-προσφορά.
2) Φόβος μην τελειώσει και δεν προλάβω να την αποκτήσω.
3) Ανταγωνισμός. Όλοι το έχουν άρα πρέπει να το αποκτήσω και εγώ.
4) Το αίσθημα της αδιαφορίας. Κανείς δεν με παρακαλεί να το αγοράσω. Προφανώς το θέλουν όλοι.
Για τις επόμενες δύο εβδομάδες το νέο μου gadget και γω περάσαμε το στάδιο του «know us better». Ξέρετε λογαριασμό στο foursquare, pinterest, instagram και άλλα. Όλες οι δυνατότητές του έγιναν ξαφνικά η νέα μου ασχολία. Εγώ ως αντάλλαγμα το πρόσεχα ως κόρην οφθαλμού. Προστατευτική θήκη για τις πτώσεις, προστατευτικό οθόνης για τις γρατζουνιές, ειδικό πανάκι για να καθαρίζω την οθόνη κλπ.
Τα πράγματα σκούραιναν όταν ανέλαβα ένα δύσκολο πρότζεκτ στο γραφείο και η ψυχολογική μου κατάσταση επιβαρύνθηκε. Τότε η σχέση με το αγαπημένο gadget κλονίστηκε. Σταμάτησα ν’ ασχολούμαι με τα ρουχαλάκια του κινητού, ξεκίνησα να το ρίχνω από την αδυναμία να συγκρατήσω το θυμό μου και περάσαμε στη φάση της αδιαφορίας και κακομεταχείρισης.
Εκείνο μην έχοντας άλλο τρόπο να αμυνθεί, μου ανταπέδωσε τη βίαιη συμπεριφορά μου, δυσχεραίνοντας την επικοινωνία μου με τον έξω κόσμο. Ξαφνικά τα μηνύματα δεν έφταναν στον αποστολέα, οι κλήσεις γινόντουσαν με μεγάλη δυσκολία και γενικώς υπήρχε μια αργή νωχελική λειτουργία.
Θυμωμένη με τον υπάλληλο που πλέον ένιωθα πως με είχε κοροϊδέψει, μπήκα στο κατάστημα με ύφος «εξαπατημένου πελάτη» και απαιτούσα εξηγήσεις. Εκείνοι μου υποσχέθηκαν να αναλάβουν την επιδιόρθωση μιας και το κάλυπτε η εγγύηση. Όσο για τον πωλητή αυτή τη φορά η συζήτησή μας δεν είχε αστερόσκονη και το «σούπερ κινητό» μεταλλάχτηκε σε συσκευή τηλεφώνου που σύμφωνα με τα λεγόμενά του «Όπως της φέρομαι, θα μου φέρεται».
Marketing Vs Love
Όταν γνώρισα το Βασίλη, είχα ενθουσιαστεί μονάχα από την εξωτερική του εμφάνιση. Αναφώνησα ένα μακρόσυρτο «Μαρέσειιιιιιι» στην κολλητή μου, ωσάν πιωμένος τουρίστας στα στενά σοκάκια που ωρύεται « Μύκονοςςςςςςς». Η μόνη διαφορά ήταν πως εγώ ήμουν νηφάλια και γοητευμένη μόνο από το περιτύλιγμα.
Ούτε για μια στιγμή δεν πέρασε από το μυαλό μου πως μέσα σε μια εβδομάδα ο Βασίλης θα μου γινόταν απαραίτητος.
Ήταν απλά ένα όμορφο αγόρι που ήξερε να προβάλει καλά τον εαυτό του. Να πείθει τον προπονητή του, το αφεντικό του, τους φίλους του και ένα ολόκληρο δίκτυο ανθρώπων να πίνουν νερό στ’ όνομά του.
Με τον ίδιο τρόπο που κέρδισε όλο αυτόν τον όχλο θαυμαστών γύρω του, κατάφερε να κερδίσει και μένα.
Ο τρόπος; Απλός. Ακολούθησε τα ίδια βήματα με τον πωλητή στο κατάστημα κινητής τηλεφωνίας. Τα ψυχολογικά στάδια του μάρκετινγκ απαντούν και στις σχέσεις. Αυτό που διαφέρει είναι πως στο κατάστημα το προωθούμενο προϊόν είναι αντικείμενο, ενώ στην περίπτωση των σχέσεων το ζητούμενο είναι να πείσεις πως εσύ είσαι η «καλύτερη προσφορά».
1. Με έπεισε πως ήταν η καλύτερη προσφορά για μένα (κελεπούρι).
Στο πρώτο μας ραντεβού ο Βασίλης άφησε την μετριοφροσύνη στο σπίτι. Ξεδίπλωσε μπροστά μου όλα του ταλέντα, από το πρωτάθλημα στην Α2 ανδρών με το μπάσκετ και το μεταπτυχιακό στην εφαρμοσμένη πληροφορική, μέχρι τις μαγειρικές του ικανότητες. Λίγο έλειψε να πειστώ πως είχα ενώπιόν μου ένα κάρμα από Πρίντεζη, nerd και Άκη Πετρετζίκη.
Ο στόχος είχε επιτευχθεί. Εγώ κρεμόμουν από τα χείλη του και εκείνος είχε περάσει πάνω μου το πρώτο στάδιο ψυχολογικό του μάρκετινγκ.
Οι μέρες που ακολούθησαν με βρήκαν να περιγράφω τα χαρίσματα του Βασίλη στις κολλητές μου και να τονίζω πως δεν είναι απλά όμορφος, αλλά έξυπνος και ταλαντούχος.
2. Γυναίκες τριγύρω πολλές, παρά πολλές. Ανταγωνισμός.
Το δεύτερο βήμα του δράστη ήταν να με πείσει πως έχει μεγάλη ζήτηση. Φυσικά το πέτυχε. Ήμασταν στα μισά του «Taken2» όταν μας διέκοψε μια κλήση στο κινητό από κάποια Λένα. Η ταινία μπήκε στο «pause» για 20 ολόκληρα λεπτά. Όσα χρειάστηκαν για να συζητήσει με την εχθρική εισβολή. Εννοείται πως μετά τη λήξη της κλήσης, το ενδιαφέρον μεταφέρθηκε στο «bio» της Λένας. Ποια ήταν και γιατί του τηλεφωνεί στις 2 τη νύχτα; Εκείνος γιατί της μιλάει τόση ώρα και στο τέλος της είπε «φιλιά, θα τα πούμε»;
Όχι, πως αλλά ναι με ζώνανε τα φίδια. Είχα αφήσει ακόμη ένα δεύτερο ραντεβού να φτάσει στο τέλος του μην έχοντας καταλάβει πως δεν είμαι μοναδική στη ζωή του και πρέπει να βιαστώ.
3. Αν σε χάσω, χάθηκα. Φόβος απώλειας.
Ξαφνικά είχα μεταλλαχτεί σε μια κοπέλα που θαύμαζε το αγόρι με το οποίο έβγαινε, ζήλευε τις κοπέλες που τον περιτριγυρίζουν και φοβόταν πως αν δεν βιαστεί θα τον χάσει.
Η κριτική μου ικανότητα είχε κλονιστεί τόσο πολύ που όταν ο Βασίλης άφησε το τρίτο ραντεβού μας να αιωρείται στην ατμόσφαιρα, εγώ βρέθηκα ένα βήμα πριν την κρίση πανικού. «Να δεις που θα βγαίνει μ’ αυτή τη Λένα» έλεγα και ξαναέλεγα στην κολλητή μου.
4. The winner takes it all! Το αίσθημα της αδιαφορίας.
Ο πανέξυπνος φίλος μου, είχε πλέον πετύχει ολοκληρωτικά το σκοπό του. Η τριήμερη εξαφάνισή του και το νεκρό τηλέφωνο ήταν αρκετά για να με κάνουν να πιστέψω πως ίσως δεν είμαι η «one of a kind» για κείνον αλλά η «one of a list» με τις υπόλοιπες που τον πολιορκούν. Λένε πως στο τέλος δεν κερδίζει πάντα αυτός που αξίζει, αλλά αυτός που διεκδικεί. Έτσι κι εγώ αποφάσισα ν’ αφήσω την αμυντική παραδοσιακή μου στάση και να αντιδράσω ολίγον τι πιο επιθετικά.
5. You’ ll be mine! Will you?
Όταν κατάλαβα πως τον θέλω και τον χάνω, έκανα στροφή 180ο μοιρών. Επέτρεψα στον εαυτό μου να μεταμορφωθεί από παραδοσιακή αδιάφορη κοπέλα που περιμένει να εμφανιστεί ο πρίγκιπας, σ’ εκείνη που νοιάζεται και το δείχνει. Δεν είχα άλλη λύση από το να εμφανιστώ απροειδοποίητα στο γήπεδο και να του κάνω έκπληξη. Παρακολούθησα τον αγώνα που διήρκεσε μιάμιση ώρα με την ελπίδα να κερδίσω το δικό μου έπαθλο που δεν ήταν άλλο από το αγόρι με το νούμερο «8». Το δικό μου αγόρι.
Όσο για το ποιος κερδίζει στο τέλος. Δεν έχω βγάλει ακόμα συμπέρασμα. Θεωρητικά κερδίζει αυτός που σε πείθει να νιώθεις εξαρτημένη και να μετράς τα δευτερόλεπτα που θα τον δεις. Ναι, αυτό είναι μια άποψη νίκης. Για μένα πάλι η πραγματική νίκη έρχεται μετά το τέλος του αγώνα. Εκεί που επέρχεται κούραση, πλήξη και τα πρώτα σημάδια φθοράς.
Το καλό με τα αντικείμενα (όπως το κινητό μου) είναι πως μπορείς να κατηγορήσεις τους άλλους για τα προβλήματα που θα εμφανίσουν και να αφήσεις το βάρος και το άγχος της επίλυσης στους ειδικούς.
Στις σχέσεις όμως δε γίνεται το ίδιο. Δεν υπάρχει εγγύηση επιστροφής χρημάτων, ούτε κέντρο αποκατάστασης βλαβών.
Είσαι μόνος σου και ή που θα στηρίξεις την επιλογή σου μέχρι τέλους διορθώνοντας τις όποιες καταστροφές ή που θα αποχωρήσεις από τον αγωνιστικό χώρο και θα κρεμάσεις τα παπούτσια σου.
Με το Βασίλη είμαστε μαζί 7 μήνες. Έχουμε κλείσει τη ροζ περίοδο της σχέσης, όπου το μόνο που φαίνεται να υπάρχει είναι πυροτεχνήματα και έντονο «glitter». Δεν ξέρω πότε θα ξεκινήσει η φθορά και αν θα σταματήσω να θαυμάζω το υπερ-τέλειο αγόρι που (με έκανε να) πιστεύω πως έχω δίπλα μου.
Το καλό(;) με το marketing είναι πως επεμβαίνει στην ψυχολογία και στις σχέσεις και σου δημιουργεί ανάγκες που δεν ήξερες πως είχες. Τα θέλω σου παίρνουν άλλη μορφή, γίνονται πιο σύνθετα και από ολιγαρκής, κυνηγάς με μανία το περισσότερο, το «όλον».
Χτες αγόρασα ένα ολοκαίνουργιο κινητό. Μόνο που αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε κανείς να με πείσει ποια συσκευή να αγοράσω. Ήθελα να έχει ότι και το προηγούμενο, να ναι ένα «smart phone» με υψηλές δυνατότητες.
Όσο για το Βασίλη, πλέον δεν χάνω κανένα αγώνα του εντός έδρας. Καμαρώνω να τον βλέπω να προσπαθεί να είναι πρώτος, τόσο στο γήπεδο όσο και στην καρδιά μου…
